Van katten is bekend dat ze er dol op zijn om hoog boven de grond te zijn. Hun behendigheid en vermogen om te springen lenen zich goed voor loungen op boekenkasten, planken en vensterbanken. Er zijn verschillende redenen waarom uw kat plotseling zou stoppen met klimmen. Een reden, vooral als de gedragsverandering van uw kat plotseling is, is een aandoening die tussenwervelschijfziekte of afgekort IVDD wordt genoemd.
Wat is tussenwervelschijfziekte bij katten?
Ziekte van de tussenwervelschijf, zoals de naam al doet vermoeden, is een ziekte van de tussenwervelschijven van uw kat. De wervelkolom van uw kat bestaat uit afwisselende wervels en schijven. De wervels zijn de individuele botten en de schijven zijn in wezen schokdempers die elke wervel opvangen. Deze schijven zijn gemaakt van een stevige buitenlaag terwijl de binnenkant meer geleiachtig is.
IVDD treedt op wanneer dit geleiachtige interieur naar buiten wordt geduwd (of hernia, vandaar de term hernia) in het ruggenmerg. Het grootste probleem hierbij is dat het ruggenmerg van uw kat zijn zenuwen huisvest. Bij een hernia kunnen de zenuwen bekneld raken. Dit kan leiden tot zoiets kleins als nek- of rugpijn en zo ernstig als gedeeltelijke of totale verlamming. IVDD komt vrij vaak voor bij honden, vooral die met kortere benen, maar het komt voor bij katten, hoewel mogelijk, is het zeldzamer.
Wat veroorzaakt tussenwervelschijfziekte bij katten?
In enkele gevallen kan een schijf na verloop van tijd verkalken of meer vezelig worden. Wanneer dit gebeurt, neemt de integriteit van de schijf af en lopen ze meer risico op hernia.
Vaker kan trauma door een botsing (zoals vallen van een grote afstand of geraakt worden door een voertuig) de tussenwervelschijf scheuren, waardoor het binnenste gedeelte eruit kan springen. De meest voorkomende plaatsen voor een hernia bij uw kat zijn in de nek en het midden van de rug.
Wat zijn de symptomen van tussenwervelschijfziekte bij katten?
De symptomen van uw kat zijn afhankelijk van waar de hernia zich in hun wervelkolom bevindt. Ze kunnen ook in ernst variëren, afhankelijk van hoe erg de zenuwen bekneld raken.
Tekens
- nek pijn
- rugpijn
- hangend hoofd laag (indicatief voor een nekprobleem)
- verminderde activiteit
- ongecoördineerde gang / verminderde mobiliteit
- pijn of zwakte in de voorste ledematen (indicatief voor een nekprobleem)
- pijn of zwakte in de achterste ledematen (wijst op een rugprobleem)
- een onwil of onvermogen om te springen
- een gebogen rug
- verlies van controle over de blaas of darmen
Nog subtieler: u merkt misschien dat uw kat stopt met eten. Extreme pijn kan tot gebrek aan eetlust leiden. Ook kan het hoofd naar beneden leunen om uit een kom op de grond te eten, de nek van de kat zwaar belasten.
Bovendien merkt u misschien dat uw kat stopt met het verzorgen van zichzelf zoals vroeger. Als uw kat rugpijn heeft, kan het ongemakkelijk zijn om zich in een strakke bal te verdraaien om bepaalde gebieden te reinigen. Als je kat stopt met het verzorgen van zichzelf, kan het zijn dat je merkt dat hun vacht vettig en klit is en dat ze roos kan hebben.
Hoe wordt de diagnose van de tussenwervelschijfziekte bij katten gesteld?
Wanneer u uw kat naar de dierenarts brengt voor een vermoeden van IVDD, is het eerste dat de dierenarts doet, de rug van uw kat palperen. Door dit te doen, zoeken ze naar tekenen van pijn. Deze signalen kunnen zo duidelijk zijn als het sissen of schreeuwen van uw kat, maar ze kunnen ook subtieler zijn, zoals het spasmen van de spieren van uw kat wanneer er op een pijnlijk gebied wordt gedrukt.
Uw dierenarts zal ook het gevoel van proprioceptie van uw kat controleren. Dit is slechts een groot woord om te weten waar u zich in de ruimte bevindt. Uw dierenarts zal de poten van uw kat omdraaien en zal zien hoe snel ze de plaatsing van de poot corrigeren. Als uw kat een vertraging heeft of niet eens probeert zijn poot recht te trekken, duidt dat op een zenuwprobleem.
Een ander handig hulpmiddel voor uw dierenarts is de gangbeoordeling. Dit is gemakkelijk te doen voor honden, maar kan lastiger zijn voor katten. De meeste katten kunnen niet worden aangelijnd door een gang op en neer te lopen zoals een hond dat kan. Gelukkig leven we in een prachtig tijdperk van technologie. U kunt eenvoudig een video maken van de ‘normale’ gang van uw kat thuis en deze tijdens het bezoek afspelen voor uw dierenarts.
Een andere truc om snel te beoordelen of er een zenuwcomponent is of niet, is door de diepe pijnreactie van uw kat te controleren. Om dit te doen, zal uw dierenarts de tenen van uw kat licht knijpen. Niet hard, net genoeg om te zien of uw kat probeert zijn poot weg te trekken.
Beeldvorming kan ook een nuttig diagnostisch hulpmiddel zijn. Röntgenfoto’s of röntgenfoto’s kunnen andere verwondingen helpen uitsluiten en kunnen uw dierenarts laten zien of twee wervels dichter bij elkaar zijn dan andere, wat pijn kan veroorzaken. Röntgenfoto’s laten echter geen veranderingen in de tussenwervelschijven van uw kat zien. Om de schijven van uw kat volledig te waarderen, is geavanceerde beeldvorming zoals een MRI- of CT-scan nodig.
Hoe wordt de tussenwervelschijfziekte bij katten behandeld?
Als uw kat de diagnose IVDD heeft, zal uw dierenarts een behandelplan opstellen op basis van de ernst van zijn geval.
In milde gevallen zal uw dierenarts pijnstillers en ontstekingsremmende medicijnen voorschrijven. Als uw dierenarts een laser voor koudetherapie heeft, kan hij dat ook aanbevelen om pijn en ontsteking te verminderen en de genezingstijd te versnellen. Acupunctuur wordt soms ook gebruikt als alternatieve therapie.
Als het geval van uw kat ernstiger is, kan een operatie nodig zijn om de hernia te corrigeren. Dit is een zeer gespecialiseerde procedure en er is een dierenarts voor nodig om het uit te voeren.
Ongeacht de ernst van het probleem, als er een behandeling wordt gezocht en het ruggenmerg van uw kat niet ernstig beschadigd is (d.w.z. uw kat heeft nog steeds die diepe pijnreactie die eerder werd genoemd), is een volledig herstel meestal mogelijk.
