Reef Tank Janitors - Deel 2

Het hebben van de voordelen van de kleine helpers van de natuur om te helpen bij het onderhoud van je tank. In deel 1 van deze serie hebben we heremietkreeften en slakken geprofileerd die het meest geschikt zijn voor riftanks, en in dit artikel zullen we verschillende garnalen, echte krab en zee-egelspecies bespreken als conciërges van rifaquettes.

Over garnalen

stam geleedpotigen
Subphylum Crustacea Class Malacostraca

Garnalen zijn geen algeneters, maar natuurlijke aaseters. Om deze reden maken ze goede tankreinigers. Ze kunnen het best afzonderlijk of als een paar worden gehouden. Sommige soorten plukken bij andere ongewervelde dieren en zachte koralen, en sommige grotere soorten kunnen vissen aanvallen, dus wees voorzichtig met het type dat je in je aquarium stopt.

De meest gewilde zijn schonere garnalen van de Lysmata-soort, met name de Pacific Cleaner Shrimp (Lysmata amboinensis) en de Scarlet Cleaner Shrimp (Lysmata debenius), ook bekend als een rode of vuurgarnaal. Deze kleine garnalen helpen niet alleen om de tank schoon te houden als goede aaseters, maar zijn ook vissenparasietplukkers die worden gebruikt in riftanks voor het beheersen van zout water.
De Coral Banded Shrimp (Stenopsus hispidus), ook bekend als Banded Coral of Boxer Shrimp, is erg populair. Behalve dat ze uitstekende aaseters zijn, zijn ze aangenaam om naar te kijken, met hun rode en witte strepen, en worden ze als rifbestendig beschouwd. Sommige aquarianen zijn bezorgd over deze garnaal omdat sommigen zeggen dat ze vis hebben zien aanvallen. Uit onze ervaring met het houden van veel van deze garnalen door de jaren heen, zowel in vissen-als in semi-riftanks, hebben we dit nog nooit gehad. Coral Banded Shrimp zijn territoriaal en “jagen” vissen weg, maar we hebben nog nooit één aanval gezien, een vis gevangen of gedood. Vaak nemen ze de taak op zich om vis te reinigen en zelfs een sneeuwvlokaal, net zoals de Cleaner Shrimp dat doet. Deze garnaal mag alleen of in paren worden gehouden, omdat zowel mannetjes als vrouwtjes met elkaar zullen vechten, wat meestal resulteert in de dood van een van hen.

Het dieet van de Clown of Harlequin Shrimp’s (Hymenocera picta) bestaat uitsluitend uit de buisvoeten van stekelhuidigen in de Starfish Family. In de Hawaïaanse wateren weten we dat wanneer je een Harlequin Shrimp vindt, de kleine Linkia-soort Comet of Blood Spotted Starfish in de buurt zal zijn omdat dit de primaire voedselbron is. Het is echt een van de meest verbluffende en kleurrijke garnalen, maar het accepteert zelden andere aquariumvoedsel. Tenzij je een goed aanbod van zeesterren hebt om van deze garnalen te leven, doet het het niet goed in gevangenschap. Als je een aantal gewaardeerde zeesterren in je aquarium hebt, is het niet verstandig om een harlekijn bij te houden.
De “ware” Peppermint Shrimp (Lysmata wurdemann), niet te verwarren met de Camel, Camelback of Humpback Shrimp (Rhynchocinetes uritai), is een top-riftank-conciërge voor het regelen van Aiptasia sp. anemonen, en is nog een uitstekende scavenger. Hoewel de R. uritai ook een goede tankreiniger is, staat deze bekend om zijn voorliefde voor Corallimorphs (Mushrooms) en Zoanthids, dus dit moet worden overwogen als je dit soort zachte koraalsoorten in je aquarium hebt.

De Anemone of Pacifische Clown Garnaal (Periclimenes Brevicarpalis) is een kleine garnaal van slechts één centimeter groot en heeft een symbiotische relatie met zeeanemonen en clownvissen. Van deze garnaal wordt gezegd dat hij een rifbestendige tankreiniger is die in de stekende tentakels van een gastheeranemoon woont, die samen met de clownvissen voedselafval of voedselresten voedt of wegvangt.

Echte krabben

Als het gaat om het uitkiezen van echte krabben voor je aquarium, wees er dan zeker van wat je krijgt. Hoewel grote aaseters, zullen vele soorten andere kreeftachtigen en ongewervelde dieren aanvallen en eten. Soorten die groot worden, kunnen vis aantasten, en ze kunnen behoorlijk destructief zijn in een aquarium, net als de 7-11 Krab bijvoorbeeld. U wilt krabben kiezen die klein blijven en weinig of geen negatieve impact hebben op ander zeeleven.

The Emerald Green Crab (Mithrax sculptus) leeft tussen rotsen en voedt zich met algen, met name filamenteuze en Valonia (Bubble) soorten. Deze krab groeit slechts tot ongeveer een centimeter in omvang en wordt aangeprezen als een van de beste rif veilige krabben om op algen te chownen.
Een andere goede plantenetende soort is de Sally Lightfoot Crab. De “echte” Sally Lightfoot-soort is de Grapsus grapsus te vinden op de Galapagos Eilanden, die waarschijnlijk niet degene zijn die je in viswinkels vindt. De percnon gibbesi, te vinden in het Caribisch gebied en andere tropische wateren over de hele wereld, wordt ook een Sally Lightfoot genoemd en wordt vaak een knabbel-krab genoemd. Van deze krab wordt gezegd dat hij erg schuw is en zich vrij lang in je aquarium kan verbergen, slechts af en toe gezien totdat hij bekend raakt met zijn omgeving.
Een vreemd uitziende soort is de Arrow Crab (Stenorhynchus Seticornis). Deze krab is een goede aaseter, maar er wordt gezegd dat hij berucht is om veren van de stofdoek uit hun buizen te trekken en kan plukken bij andere ongewervelde dieren – geen soort die volledig als rifbestendig wordt beschouwd.

Niet echt krabben, maar in de verte gerelateerd aan schorpioenen, teken en landspinnen, hebben hoefijzerkrabben hun eigen classificatie, klasse Merostomata, in de Phylum Geleedpotigen. De meest voorkomende soorten zijn Limulus polyphemus, gevonden langs de Atlantische en Golfkusten van de V.S., en drie soorten van de geslachten tachypleus en Carcinoscorpio, te vinden in Zuid- en Oost-Aziatische wateren, van Japan tot Indonesië en India. Ze voeden zich met wormen, weekdieren en andere kleine ongewervelde dieren begraven in zand of modder; deze dieren komen meestal uit bij weinig licht of nachturen om te speuren. Helaas kunnen ze, ondanks uitstekende zandzeven en aaseters, wel drie voet groot worden, waardoor ze eerder destructieve kleine bulldozers zijn, en ze zijn vleesetend. Om deze redenen worden deze dieren niet als rifbestendig beschouwd. IF voorzag echter in een geschikte omgeving en je hebt een tank die groot genoeg is om er een te houden, omdat deze het grootste deel van zijn tijd in de ondergrond graaft, en het is een uitstekende zandroerder.

Over zeeëgels

Wist je dat:

Zee-egels worden gebruikt als indicatororganismen in openbare aquaria om te bepalen of het systeem naar behoren functioneert? Omdat deze dieren zo “kieskeurig” zijn over de waterkwaliteit en netheid in een aquarium, zijn ze de eersten die tekenen van stress vertonen, te zien wanneer hun stekels liggen of vallen.
Er zijn talloze soorten te vinden in zowel tropische als koudere wateroceanen over de hele wereld?
Urchins worden over het algemeen Wana genoemd (klinkt als vawna) op Hawaii?
Het is niet ongebruikelijk dat sommige egels kleine, soorten-geassocieerde garnalen in hun stekels huisvesten?
Triggerfishes en Puffers zullen de stekels van zee-egels plukken, ze omdraaien en hun schelpen openbreken om ze op te eten?
Vóór het begin van de jaren zeventig werden zee-egels in Californië beschouwd als niets meer dan plagen, maar nu is de exportwaarde van de zee-egelvisserij in Californië een multi-miljoen dollar industrie?
Veel soorten genieten van het eten van koraalalgen? Dit hoeft niet per se slecht te zijn, tenzij je te veel of te groot in een tank plaatst, waar hun eetlust de hoeveelheid beschikbare koraalgroei kan overschrijden. Als dit een probleem is, kunt u overwegen om een paar egels te plaatsen, zoals bonte egels (Lytechinus variegatus), in het reservoir om overtollige groei van koraal-, micro- en macroalgen daar te helpen verwijderen.

Sommige soorten zijn bijzonder roofzuchtig, en velen eten helemaal geen algen?
Lang gespannen leden van de familie diadematidae, zoals diadema en Echinothrix soorten, hebben giftige stekende stekels?
Grote soorten kunnen lastig zijn en fungeren als kleine bulldozers, die schade aanrichten en de herschikking of destabilisatie van gesteenten en koralen verstoren?

Nu, met zoveel vergelijkbare of nauw verwante soorten die wereldwijd worden aangetroffen, kunnen egels moeilijk te identificeren zijn, en hoewel veel van deze dieren algeneters kunnen zijn, zoals u kunt zien, hebben sommige geen positieve eigenschappen. Waar het op neerkomt, is het uitkiezen van zee-egels om voorzichtig te zijn met wat voor soort je echt krijgt. Omdat we te groot zijn om alle soorten hier te proberen te dekken, zullen we enkele van de meer algemene soorten profileren.

Potlood-egels

Deze egels zijn zo genoemd naar de potloodvorm van hun ruggengraat.

Sommige soorten potlood, zoals de Caribische soorten eucidaris tribuloides, zijn vleesetende dieren, zegt Ronald Shimek in zijn artikel, Er is geen reden om zonder rugklachten te zijn. Hij stelt dat: “Voordat ik dit in mijn eigen systeem ontdekte, keek ik naar een potlood-urchin (eucidaris tribuloides) vang en eet een scharlaken schonere garnaal “.
Een lid van de familie Echinomertridae, de Hawaiian Pencil Slate of Slate Pencil Urchin (heterocentrotus mamillatus) is een van onze favorieten vanwege zijn prachtige gladde, stomp gemaakte, fel rood gekleurde stekels. Of deze soort volledig rifbestendig is of niet, is twijfelachtig, maar we weten dat het geen gemakkelijke jongen is om voor te zorgen, niet lang in gevangenschap leeft tenzij een overvloedige voorraad algen wordt verstrekt.
Familieleden cidaridae worden vaak Potlood-egels genoemd, maar deze soorten hebben botte, goed gespatieerde primaire stekels, geringd aan de basis door kleinere secundaire stekels, en de primaire stekels zijn vaak bedekt met algen en afval. De Hawaiian Rough-Spined Urchin (chondrocidaris gigantea) groeit vrij groot, tot vier inch in diameter met zes inch lange stekels, terwijl de Ten-Lined of Spoetnik Urchin (eucidaris metularia) groeit tot een diameter van vier tot vijf centimeter en de Thomas’s Urchin (Actinocidaris Thomasi) tot slechts ongeveer één inch.

Collector Urchins

Deze egels krijgen hun naam van het kenmerk dat ze hebben om voorwerpen, zoals bladeren, kleine rotsen of kiezelstenen, koraalpuin, plantenmateriaal en zo ongeveer alles dat ze kunnen vinden om zich te camoufleren, te verzamelen en te “verzamelen”. Ze komen in een reeks kleuren, van lichte pastelkleuren tot zwart.

The Black Collector Urchin (Tripneustes gratilla) wordt vaak gezien in Hawai’i. Het besteedt zijn tijd aan het rif dat vaart op rotsen en koralen die op zoek zijn naar algen om te eten en groeit tot ongeveer vijf centimeter in grootte. Deze jongen zal rondvliegen op het glas en door het aquarium zwerven op zoek naar algen om te eten.
Eerder genoemd, de bonte olfijn (Lytechinus variegatus) is nog een ander type verzamelaar-egel.
Nogmaals verwijzend naar Ronald Shimek’s Er is geen reden om zonder rugklachten te zijn artikel, Shimek stelt dat een van zijn persoonlijke favorieten de Blue Tuxedo of Royal Urchin is (Mespilia globulus) gevonden in Palau dat zelden meer dan 3 cm skeletdiameter bedraagt. Het is een uitstekende herbivoor, klein en verstoort geen andere koralen of andere bewoners. Het kruist graag het rotswerk, eet microalgen en wat koraal. Trouwens, met zijn prachtige koningsblauwe kleur is het een opvallende urchin.

Rock Boring Urchins

Deze egels, die zo zijn genoemd voor het boren in massief gesteente, meestal kalksteen of tufsteen, schaven voortdurend met hun korte stekels en zogenaamde tanden om dit te bereiken. Deze egels blijven vrijwel uit het zicht en als er geen rots beschikbaar is om in te boren, zullen ze zich ingraven in het substraat, zich vastzetten in of tussen koraaltakken, of kruipen onder of in elke ruimte die ze kunnen vinden om zich in te verbergen.
De Pale Rock Boring Urchin (echinometra mathaei) is de meest voorkomende soort gevonden in de Hawaïaanse wateren, en de mogelijkheid de Indo-Pacific. De meeste ondiepe rifflats op Hawaï zijn bezaaid met kanalen en gaten die door deze dieren worden geboord, maar ze zijn te vinden op diepten tot 50 of 60 voet ingeklemd onder takken van Finger Coral. Het groeit slechts tot een grootte van ongeveer twee centimeter en is meestal licht groenachtig wit tot grijs, roodachtig bruin of paars van kleur. Uit onze ervaringen met het houden van deze egels, betalen ze weinig of geen aandacht voor algen.
The Oblong Urchin (Echinometra oblonga) is nauw verwant aan E. mathaei, en afgezien van zijn saaie zwarte kleur en enigszins meer langwerpige vorm, zijn de fysieke verschillen tussen deze twee soorten gering. Ze komen voor in dezelfde vlakke leefomgeving van het ondiepe rif, maar de langwerpige urchin is meestal beperkt tot diepten van minder dan ongeveer 10 meter, en verkiest de ondiepe rotsachtige kusten die worden blootgesteld aan constante golfbewegingen.

The Rock Boring Urchin (echinometra lucunter) kan worden beschouwd als de versie van het Caribisch gebied en de Golf van Mexico van E. mathaei gevonden in Hawaii.

Kouder water soorten

Enkele veel voorkomende soorten die in koudere watergebieden wonen, zijn de rode (Strongylocentrous franciscanus) en de paarse (S. purpuratus) zee-egels, die langs de kust van Noord-Amerika worden gevonden, van Baja, Californië tot Alaska. De groene (S. droebachiensis) wordt aangetroffen in de oostelijke Stille Oceaan tot in het noorden van Point Barrow, Alaska, en ten zuiden van Washington. Het komt voor op de Aleoeten en westwaarts naar Kamchatka, Korea en Hokkaido, Japan. In de Noord-Atlantische Oceaan, is het te vinden aan de oostkust van de Verenigde Staten en Canada en in Groenland, IJsland en Noord-Europa.