Canine degeneratieve myelopathie (DM) is een langzaam progressieve ziekte van het ruggenmerg. Het is vergeleken met ALS bij mensen. De symptomen beginnen geleidelijk en de ziekte verloopt meestal in drie verschillende fasen in de loop van zes maanden tot een jaar.
Symptomen van degeneratieve myelopathie bij honden
Vanwege de degeneratieve kwaliteit begint DM met milde symptomen. In de loop van de tijd maakt het het echter voor uw hond onmogelijk om zijn eigen lichaamsfuncties te beheren. Gelukkig is DM niet pijnlijk. In essentie, DM “kortsluitingen” zenuwbanen van de hersenen naar de ledematen zodat, in de loop van ongeveer zes maanden, de hond zijn vermogen verliest om zijn ledematen te voelen of te gebruiken.
Vroege stadia
De vroege stadia van degeneratieve myelopathie beginnen met een bijna onmerkbare zwakte in de achterhand van het dier. DM is een sluipende ziekte en het is al te gemakkelijk om het over het hoofd te zien in de vroege stadia. Een aanwijzing kan een ongelijkmatige slijtage van de nagels aan de achterkant van een hond zijn.
Mid fasen
In het midden van de DM hoort u af en toe het geluid van de nagels van de hond tijdens een wandeling op de stoep schrapen. De hond begint wat moeite te zien om op te staan en, als de hond staat, kan hij moeite hebben om in evenwicht te komen, maar hij kan vanzelf herstellen. Als je in deze fase de tenen van de hond laat draaien, kan de hond mogelijk nog steeds zijn voet rechtzetten, hoewel de reactietijd langer zou kunnen zijn dan hij was geweest.
Naarmate de ziekte verder vordert tot laat in het midden, neemt de moeilijkheid om op te staan toe. De nagels beginnen vaker op de stoep te schrapen totdat deze constant wordt. De achterpoten kruisen onder het lichaam van de hond, omdat de hond, die geen gevoel meer heeft in zijn achterhand, niet weet waar het zijn voeten heeft geplaatst. Onjuiste waarneming van voetplaatsing zal leiden tot struikelen en struikelen.
Wanneer de hond in een staande positie staat, als u de hond van links naar rechts beweegt, raakt de hond zijn handen kwijt en valt hij uit en kantelt hij. Vaak merk je overdreven bewegingen, zoals hoge stappen als je een stoeprand oprijdt. Dit komt doordat de prioceptieve functies worden beïnvloed door DM.
Naarmate de toestand verergert, zul je merken dat de staart zelden actief wordt en zweeft. Als de staart langer is, raken de poten van de hond er gemakkelijk in verstrikt. Als de voet van de hond op de grond wordt geplaatst, met de tenen naar beneden, zal de hond zijn voet niet rechtzetten, of er kan een vertraagde responstijd zijn. Deze vertraging is te wijten aan het feit dat de hond zijn voet niet kan voelen. Een hond met gevoel in zijn achterpoten zal een snelle / snellere reactie hebben bij het plaatsen van zijn voet in de juiste positie. Een hond met weinig of geen gevoel zal een langzame of niet-bestaande reflexactie hebben door zijn voet in de juiste, neergeklapte positie te plaatsen.
Geavanceerde stadia
Naarmate DM geavanceerder wordt, signaleert de ongecontroleerde schokkerigheid van de achterpoten en staart in DM in een vroeg stadium dat de zenuwimpulsen in de war raken en kortsluiten. Achter de benen schoppen, zonder reden, zal worden gevolgd, samen met de staart die stijgt en daalt, alsof de hond zich voorbereidt op poepen. Soms, als u de pad van één voet knijpt, zal de andere voet reageren; dit wordt cross-extensor respons genoemd. Het handhaven van het evenwicht tijdens ontlasting wordt bijna onmogelijk. Wanneer de hond hurkt, zal het zijn evenwicht verliezen en vallen.
Tijdens de laatste fase kan de hond alleen op de achterhand geen enkel gewicht dragen. De getroffen hond kan niet opstaan of, eenmaal opgeheven, niet in staat zijn om staande te blijven zonder enige vorm van ondersteuning voor zijn achterhand. Dit kan ’s nachts of binnen een paar dagen gebeuren. Urine-incontinentie en darmincontinentie zullen in dit stadium voorkomen.
Oorzaken van DM bij honden
DM is een genetische aandoening die bij sommige honden voorkomt, meestal na de leeftijd van acht; het is mogelijk om te testen op het gen dat verantwoordelijk is voor DM, maar in sommige gevallen wordt dat gen niet geactiveerd. Degeneratie komt voor in de witte stof van de wervelkolom en de zenuwen; het resultaat is een verlies van de communicatie tussen de hersenen en de ledematen. In de loop van de ziekte verliest de hond gevoel in zijn ledematen, samen met het vermogen om beweging te beheersen. DM kan niet worden voorkomen.
behandelingen
DM wordt gediagnosticeerd door een proces van eliminatie. Er zijn een aantal stoornissen met symptomen vergelijkbaar met DM; deze omvatten hernia, tumoren en cysten, verwondingen, beroertes en infecties. Zodra deze aandoeningen worden uitgesloten door tests zoals röntgenfoto’s, MRI’s en CAT-scans, is de resterende mogelijkheid DM. De enige manier om een DM-diagnose absoluut te bewijzen, is om de spinale materie van een hond na zijn dood te onderzoeken.
Er is op dit moment geen effectieve behandeling om DM te vertragen of te genezen. Behandeling is daarom beperkt tot kwaliteit van leven opties zoals monitoring voor urineweginfecties, gebruik van harnassen en karren om de mobiliteit te vergroten, en goede verpleegkundige zorg.
U wilt misschien de voeten van uw hond beschermen tegen schrapen en bloeden, maar het plaatsen van buitjes op de voeten van een DM-hond zal meer schade veroorzaken. Door de hond op grasachtige oppervlakken te laten lopen terwijl u een harnas aan de achterkant gebruikt, kunt u de achterhand in een positie brengen voor een juiste plaatsing van de voet. De Bottoms Up Leash of de Hartman-harnas zijn enkele van de items die mensen zeer behulpzaam zijn bevonden. Karren kunnen met succes buiten worden gebruikt. Er zijn veel lichtgewicht karren die op de markt zijn gebracht. Houd een DM-hond nooit vast of probeer deze niet bij de staart te houden. Dit kan grote schade toebrengen aan een DM-hond. Een DM-hond vasthouden, steunen of opheffen bij de staart kan de staart breken.
