Wat is de ziekte van Von Willebrand? Je hebt misschien de term gehoord, maar weet niet wat het is en hoe het honden beïnvloedt. De ziekte van Von Willebrand is een erfelijke bloedingsaandoening die wordt gekenmerkt door een tekort aan von Willebrand-factor, een specifiek eiwit dat nodig is om bloed te stollen. Soms wordt pseudohemofilie genoemd, vWD is de meest voorkomende erfelijke bloedziekte bij honden en mensen.
Wat is von Willebrand-factor?
Bij een normale hond stopt de bloedstolsels (coagulatie) en stopt de bloedstroom (hemostase) als reactie op trauma aan de bloedvaten. Hoewel het een basisfunctie lijkt, is bloedstolling eigenlijk een zeer gecompliceerd proces. Wanneer de coagulatie begint, klonteren de bloedcellen, de zogenaamde bloedplaatjes, samen. De bloedplaatjes klonteren dan aan de cellen langs de wanden van de bloedvaten om een stolsel te vormen (in principe het “gat in het vat” dichten). Stoffen in het bloedplasma, stollingsfactoren genoemd, vergemakkelijken het proces van coagulatie en hemostase. Eén set van deze stoffen zijn glycoproteïnen genaamd von Willebrand-factor (genoemd naar Dr. Erik von Willebrand die de stof ontdekte vanwege zijn eigen stoornis). Tijdens het stollen is de von Willebrand-factor essentieel om bloedplaatjes aan de celwand te binden door fibrine te creëren, een soort gaas dat het bloedvat afdicht. Bovendien werkt de von Willebrand-factor met stollingsfactor VIII om fibrine te vormen.
Tekenen van de ziekte van von Willebrand bij honden
Wanneer een hond niet voldoende Von Willebrand-factor heeft, kan het bloed niet goed stollen. Dit kan leiden tot langdurige en soms oncontroleerbare bloedingen als een bloedvat wordt gebroken. Bloeden kan worden veroorzaakt door een onverwachte verwonding of zelfs een operatie. In sommige gevallen vindt bloedingen spontaan plaats uit het maagdarmkanaal, de urinewegen, het tandvlees en / of de neusholte.
Honden kunnen jaren gaan voordat ze tekenen van vWD vertonen. Kleine snijwonden en schaafwonden mogen niet overmatig bloeden. Vaak verschijnen er symptomen tijdens de eerste operatie (vaak een sterilisatie of onzijdig). In milde gevallen van vWD verschijnen bloedingsproblemen pas later in het leven nadat de ziekte verergerd is door andere aandoeningen, zoals hyperthyreoïdie. In ernstigere gevallen kan een bloeding optreden bij puppy’s terwijl ze een tandje krijgen.
Soorten von Willebrand-ziekte bij honden
Er zijn drie geïdentificeerde soorten von Willebrand-ziekte bij honden. Elk omvat een variërende graad van tekort aan von Willebrand-factor.
TYPE 1: Honden met type 1 von Willebrand-ziekte hebben alle eiwitten die von Willebrand’s factor vormen, maar ze missen een voldoende hoeveelheid om effectieve stolling te vergemakkelijken. Type I is de meest voorkomende vorm van de ziekte van von Willebrand. Deze vorm wordt het vaakst gezien in Doberman Pinschers, Duitse herdershonden, standaardpoedels en Shetland-herdershonden. Type 2 vWD kan echter wel aanwezig zijn in andere rassen of honden van verschillende rassen. Veel honden met type 2 vWD vertonen geen symptomen totdat ze een operatie ondergaan of een trauma ervaren.
TYPE 2: Honden met type 2 vWD hebben een normaal niveau van von Willebrand-factor, maar de eiwitten zijn structureel of functioneel defect. Type 2 wordt meestal gezien in Duitse draadharige en kortharige wijzers. Honden met type 2 vWD kunnen ernstige bloedingsepisoden ervaren, soms zonder bekende oorzaak ???
TYPE 3: Honden met type 3 vWD missen volledig vWF. Deze vorm wordt het vaakst gezien in Shetland Sheepdogs, Scottish Terriers en Chesapeake Bay Retrievers. Type 3 is de meest ernstige vorm van vWD.
Diagnose van de ziekte van Willebrand bij honden
In veel gevallen is het niet bekend dat een hond de ziekte van von Willebrand heeft tot een episode van spontane of onbeheersbare bloeding optreedt. Als uw hond een ras is dat vatbaar is voor vWD, is testen een goed idee, vooral voordat een operatie wordt uitgevoerd. Praat met uw dierenarts over de testopties zodat u het kunt weten
Er zijn verschillende bloedingsstoornissen bij honden, dus een bloedingsepisode alleen is niet genoeg om vWD te diagnosticeren. Als uw hond een episode van overmatig bloeden heeft gehad, moet het testen worden uitgevoerd zodra uw hond is gestabiliseerd om de oorzaak van het bloeden te bepalen.
Eerst moet er een complete bloedtelling worden gedaan om te kijken en alle bloedcellen en te bepalen of ze normaal zijn. Honden met vWD hebben vaak normale CBC’s tenzij ze zijn gaan bloeden.
Een stollingstijdtest, de zogenaamde buccale mucosale bloedingstijd, is een snel en soms handig hulpmiddel bij het diagnosticeren van bloedingsstoornissen. De BMBT-test bestaat uit het maken van een kleine prik in de kauwgom van een hond en het bepalen hoe lang het duurt om een zichtbaar stolsel te vormen. Dit kan gedaan worden terwijl een hond onder narcose is voorafgaand aan de operatie. BMBT is niet altijd verlengd bij honden met vWD, dus dit is geen definitieve test voor vWD.
Andere tests om de bloedingstijd te bepalen omvatten geactiveerde stollingstijd en PT / PTT. Deze zullen normale resultaten hebben bij honden met vWD. Het is echter belangrijk om deze test uit te voeren om andere bloedingsproblemen uit te sluiten.
De primaire manier om de aanwezigheid van vWD te bepalen, is om een von Willebrand-factorantigeentest uit te voeren, of vWF: Ag%. Deze niveaus kunnen gedurende de dag fluctueren, dus er zijn een paar bereiken om te overwegen. Normale honden hebben een resultaat van 70 tot 180. Een hond wordt als borderline beschouwd met een resultaat van 50 tot 69. Abnormale resultaten variëren van 0 tot 49.
DNA-testen is een andere manier om te bepalen of een hond wordt beïnvloed door of drager is van vWD. Deze test is alleen beschikbaar voor bepaalde hondenrassen en kan worden uitgevoerd door een laboratorium zoals VetGen.
Behandelingsopties voor honden met de ziekte van Von Willebrand
Als de hond met vWD actief bloedt, moeten er stappen worden ondernomen om bloedverlies tegen te gaan. Als de bloeding gering tot matig is, kan het mogelijk zijn om te stoppen met bloeden met verbanden of andere drukmiddelen. Wanneer bloedingen optreden tijdens de operatie, zal de dierenarts proberen de bloedvaten zo snel mogelijk te binden (naaien). Een hond met aanzienlijk bloedverlies heeft een bloedtransfusie nodig. Dierenartsen nemen ook voorzorgsmaatregelen om medicijnen te vermijden die de bloeding kunnen verlengen of stollingsmechanismen kunnen beïnvloeden.
Als vóór de operatie de aanwezigheid van vWD bekend is (en de operatie noodzakelijk is), is het mogelijk cryoprecipitaat toe te dienen, een bloedproduct dat rijk is aan de von Willebrand-factor. Als cryoprecipitaat niet beschikbaar is, is plasma een alternatief (hoewel het niet zoveel von Willebrand-factoren bevat) Deze bloedproducten kunnen de hond tijdelijk voorzien van de vWF die nodig is om tijdens de operatie bloedstolsels te vormen.
Voor honden met milde vWD (met name type 1), kunnen dierenartsen een hormoon toedienen dat desmopressineacetaat of DDAVP wordt genoemd. Hierdoor komt vWF vrij in de bloedbaan en wordt de bloedingstijd tijdelijk verkort. Niet alle honden zullen reageren op DDAVP. Veel dierenartsen beschouwen deze behandeling als controversieel of ineffectief.
Het beste dat kan worden gedaan om honden te beschermen tegen de ziekte van von Willebrand, is om te voorkomen dat ze in de eerste plaats ermee worden geboren. Het is belangrijk voor de fokkers van honden die risico lopen om hun honden te screenen voorafgaand aan de fokkerij. Een hond met abnormale resultaten mag nooit worden gefokt. Elke hond met een erfelijk gezondheidsprobleem moet worden gesteriliseerd of gecastreerd om toekomstige generaties honden te beschermen.
Gelukkig kunnen honden met milde tot matige vWD vaak een normaal leven leiden. Weten dat uw hond de ziekte heeft voorafgaand aan een operatie, is de beste manier om u te beschermen tegen bloedende episodes. Honden met ernstige vWD moeten worden gecontroleerd om verwondingen te voorkomen en om spontane bloeding zo snel mogelijk te detecteren. Deze honden moeten mogelijk periodiek bloedtransfusies ondergaan om bloedverlies te behandelen.
Als uw hond de ziekte van von Willebrand heeft, zorg er dan voor dat u een dierenarts vindt die u vertrouwt en communiceer over de behoeften en de conditie van uw hond. Het is ook belangrijk om een lijst met nabijgelegen noodhospitalen beschikbaar te hebben voor het geval zich een bloeding voordoet. Het is essentieel dat u uw bloedende hond met vWD zo snel mogelijk naar de dichtstbijzijnde open dierenarts brengt. Vergeet ook niet om met nieuwe dierenartsen of medewerkers van dierenartsen te communiceren over de vWD-status van uw hond. Dit zal hen in staat stellen om uw hond veilig te houden en behandelingen of procedures die schade kunnen veroorzaken te vermijden.
