Padden zijn langzaam bewegende amfibieën die zich grillig voortbewegen, waardoor ze een onweerstaanbaar doelwit vormen voor veel roofdieren. Dit geldt ook voor je hond, die de pad misschien wil opeten of er gewoon mee wil spelen. Dit is echter gevaarlijk, want padden kunnen giftig gif afscheiden via hun huid, wat betekent dat je pup het risico loopt op paddenvergiftiging als hij van een pad eet, eraan likt of erop kauwt.
De meeste ontmoetingen tussen honden en amfibieën veroorzaken slechts tijdelijke milde symptomen, zoals kwijlen of overgeven. Paddenvergiftiging door bepaalde soorten, waaronder de reuzenpad en de Colorado-rivierpad, kan echter leiden tot ernstige reacties, waaronder toevallen, ademhalingsmoeilijkheden, abnormale hartritmes en zelfs de dood zonder snelle behandeling.
Je hond loopt het grootste risico op paddenvergiftiging van maart tot en met september, het voortplantingsseizoen voor padden. Padden komen het vaakst voor na een regenbui of ’s nachts, bij zonsopgang of in de schemering, omdat de amfibieën dan het meest actief zijn.
Wat is paddenvergiftiging?
Omdat veel andere dieren op padden jagen, waaronder slangen, vogels en wasberen, hebben de amfibieën een verdedigingsmechanisme ontwikkeld om zichzelf te beschermen: Ze kunnen een gifstof afscheiden die een klein dier kan doden, grotere dieren ziek kan maken en zelfs allergische reacties kan veroorzaken bij mensen die ze aanraken of inslikken.
Paddengif wordt uitgescheiden uit grote klieren rond de ogen van de amfibieën en uit kleinere klieren verspreid over de huid. Als een pad gealarmeerd of defensief wordt, trekken kleine spieren in de huid snel samen, waardoor het dikke, witte gif uit de klieren en op het huidoppervlak van het dier terechtkomt.
Het paddengif bevat verschillende potentieel schadelijke bestanddelen, waaronder bufageninen, die de hartslag kunnen beïnvloeden, en bufotoxinen, die de zenuwgeleiding beïnvloeden op een manier die vergelijkbaar is met verdovingsmiddelen.
Padden zijn giftig in alle stadia van hun levenscyclus, inclusief eieren en kikkervisjes. Hun gif kan zelfs doordringen in het water rondom hen. De meeste Noord-Amerikaanse padden zijn echter te klein om dodelijk te zijn voor dieren die veel groter zijn dan zijzelf.
Symptomen van paddenvergiftiging bij honden
Als een hond een pad likt, eet of bijt, hangt de ernst van de symptomen sterk af van de soort pad, de grootte en algemene gezondheid van je hond en de duur van de ontmoeting. Maar omdat paddengif erg irriterend is, zal je hond vrijwel onmiddellijk tekenen van ongemak vertonen, zoals schuimen op de bek, schudden met het hoofd en pootje geven. Je hond kan overgeven, janken of janken.
Padden zijn langzaam bewegende amfibieën die zich grillig voortbewegen, waardoor ze een onweerstaanbaar doelwit vormen voor veel roofdieren. Dit geldt ook voor je hond, die de pad misschien wil opeten of er gewoon mee wil spelen. Dit is echter gevaarlijk, want padden kunnen giftig gif afscheiden via hun huid, wat betekent dat je pup het risico loopt op paddenvergiftiging als hij van een pad eet, eraan likt of erop kauwt.
De meeste ontmoetingen tussen honden en amfibieën veroorzaken slechts tijdelijke milde symptomen, zoals kwijlen of overgeven. Paddenvergiftiging door bepaalde soorten, waaronder de reuzenpad en de Colorado-rivierpad, kan echter leiden tot ernstige reacties, waaronder toevallen, ademhalingsmoeilijkheden, abnormale hartritmes en zelfs de dood zonder snelle behandeling.
- Je hond loopt het grootste risico op paddenvergiftiging van maart tot en met september, het voortplantingsseizoen voor padden. Padden komen het vaakst voor na een regenbui of ’s nachts, bij zonsopgang of in de schemering, omdat de amfibieën dan het meest actief zijn.
- Wat is paddenvergiftiging?
- Omdat veel andere dieren op padden jagen, waaronder slangen, vogels en wasberen, hebben de amfibieën een verdedigingsmechanisme ontwikkeld om zichzelf te beschermen: Ze kunnen een gifstof afscheiden die een klein dier kan doden, grotere dieren ziek kan maken en zelfs allergische reacties kan veroorzaken bij mensen die ze aanraken of inslikken.
- Paddengif wordt uitgescheiden uit grote klieren rond de ogen van de amfibieën en uit kleinere klieren verspreid over de huid. Als een pad gealarmeerd of defensief wordt, trekken kleine spieren in de huid snel samen, waardoor het dikke, witte gif uit de klieren en op het huidoppervlak van het dier terechtkomt.
- Het paddengif bevat verschillende potentieel schadelijke bestanddelen, waaronder bufageninen, die de hartslag kunnen beïnvloeden, en bufotoxinen, die de zenuwgeleiding beïnvloeden op een manier die vergelijkbaar is met verdovingsmiddelen.
- Padden zijn giftig in alle stadia van hun levenscyclus, inclusief eieren en kikkervisjes. Hun gif kan zelfs doordringen in het water rondom hen. De meeste Noord-Amerikaanse padden zijn echter te klein om dodelijk te zijn voor dieren die veel groter zijn dan zijzelf.
- Symptomen van paddenvergiftiging bij honden
- Als een hond een pad likt, eet of bijt, hangt de ernst van de symptomen sterk af van de soort pad, de grootte en algemene gezondheid van je hond en de duur van de ontmoeting. Maar omdat paddengif erg irriterend is, zal je hond vrijwel onmiddellijk tekenen van ongemak vertonen, zoals schuimen op de bek, schudden met het hoofd en pootje geven. Je hond kan overgeven, janken of janken.
- Afhankelijk van de ernst van de vergiftiging kun je enkele of alle van de volgende symptomen zien.
- Symptomen
- Overmatig kwijlen of schuimen in de mond
- Poten in de mond
- Schudden met het hoofd
- Jammeren, huilen of janken
Rood tandvlees
Kokhalzen of braken
Diarree
Strompelen of moeite met lopen
Beven
Aanvallen
Abnormale oogbewegingen
Moeite met ademhalen
Abnormale hartslag, verhoogd of verlaagd
Instorting
Gelukkig zijn de meeste gevallen van paddenvergiftiging bij honden niet al te ernstig en zal je hond slechts milde symptomen ervaren, hoewel die symptomen wel enkele uren kunnen aanhouden. In ernstigere gevallen zal je hond echter snel van de eerste milde symptomen overgaan op problemen met lopen of normaal bewegen. Je kunt zien dat je hond trilt of spiertrillingen heeft, en als je goed kijkt, kun je zien dat de ogen van je huisdier abnormaal bewegen.
Naarmate de vergiftiging voortschrijdt, kan het gif de hartslag versnellen of vertragen en abnormale hartritmes en toevallen veroorzaken. Uiteindelijk kan je hond instorten en bewusteloos lijken. Zonder behandeling kan je hond sterven.
Oorzaken van paddenvergiftiging
Gelukkig zijn de meeste padden in Noord-Amerika niet erg groot en dus niet al te giftig voor de meeste honden. In de Verenigde Staten zijn er echter twee belangrijke soorten padden om je zorgen over te maken. Dit zijn de Colorado River pad en de reuzenpad.
De Colorado River pad, Incillus alvarius, staat ook bekend als de Sonoran Desert pad en komt voor in het noorden van Mexico en het zuidwesten van de Verenigde Staten, met name in Californië, New Mexico, Arizona en Texas. De Color River pad kan wel 7,5 centimeter lang worden.
De giftigste pad in Noord-Amerika is de reuzenpad, Rhinella marina, ook wel rietpad of zeevuurpad genoemd. Hoewel hij oorspronkelijk uit Zuid-Amerika komt, is de reuzenpad nu algemeen te vinden in Florida, Texas, Hawaï, Louisiana en andere tropische gebieden. Hij dankt zijn algemene naam aan zijn enorme grootte, die wel 9 centimeter lang kan worden.
Hoewel de kans het grootst is dat je hond een ernstige vergiftiging oploopt bij een ontmoeting met een Color River pad of een reuzenpad – hun grote formaat betekent een grotere dosis gif – is het belangrijk om te onthouden dat alle padden, zelfs de kleintjes, gifstoffen kunnen afscheiden die schadelijk kunnen zijn voor je hond. Als je hond een pad in zijn bek bijt of opeet, krijgt hij ook het gif van de pad binnen. Als het gif eenmaal in de bek van de hond zit, wordt het snel opgenomen door de slijmvliezen en komt het in het lichaam van de hond terecht.
Diagnose paddenvergiftiging bij honden
Padden zijn langzaam bewegende amfibieën die zich grillig voortbewegen, waardoor ze een onweerstaanbaar doelwit vormen voor veel roofdieren. Dit geldt ook voor je hond, die de pad misschien wil opeten of er gewoon mee wil spelen. Dit is echter gevaarlijk, want padden kunnen giftig gif afscheiden via hun huid, wat betekent dat je pup het risico loopt op paddenvergiftiging als hij van een pad eet, eraan likt of erop kauwt.
De meeste ontmoetingen tussen honden en amfibieën veroorzaken slechts tijdelijke milde symptomen, zoals kwijlen of overgeven. Paddenvergiftiging door bepaalde soorten, waaronder de reuzenpad en de Colorado-rivierpad, kan echter leiden tot ernstige reacties, waaronder toevallen, ademhalingsmoeilijkheden, abnormale hartritmes en zelfs de dood zonder snelle behandeling.
Je hond loopt het grootste risico op paddenvergiftiging van maart tot en met september, het voortplantingsseizoen voor padden. Padden komen het vaakst voor na een regenbui of ’s nachts, bij zonsopgang of in de schemering, omdat de amfibieën dan het meest actief zijn.
-
Wat is paddenvergiftiging?
-
Omdat veel andere dieren op padden jagen, waaronder slangen, vogels en wasberen, hebben de amfibieën een verdedigingsmechanisme ontwikkeld om zichzelf te beschermen: Ze kunnen een gifstof afscheiden die een klein dier kan doden, grotere dieren ziek kan maken en zelfs allergische reacties kan veroorzaken bij mensen die ze aanraken of inslikken.
-
Paddengif wordt uitgescheiden uit grote klieren rond de ogen van de amfibieën en uit kleinere klieren verspreid over de huid. Als een pad gealarmeerd of defensief wordt, trekken kleine spieren in de huid snel samen, waardoor het dikke, witte gif uit de klieren en op het huidoppervlak van het dier terechtkomt.
