Als u merkt dat uw jonge hond mank loopt op een voorpoot, kan dit het gevolg zijn van een aandoening die elleboogdysplasie heet. Elleboogdysplasie is een erfelijke aandoening die vaker voorkomt bij honden van grote tot reuzenrassen, zoals Berner Sennenhonden, Duitse herders, Golden Retrievers en Labrador Retrievers.1
Deze veel voorkomende orthopedische aandoening wordt veroorzaakt door afwijkingen in de ontwikkeling van de botten in de ellebogen van de hond. Hoewel deze skeletaandoening behandeld kan worden, is het belangrijk dat u het begrijpt en kunt herkennen, zodat u uw harige vriend snel weer op de been kunt helpen.
Wat is elleboogdysplasie?
Een van de meest voorkomende oorzaken van kreupelheid in de voorpoot van een jonge hond is een aandoening die elleboogdysplasie heet. “Dysplasie” is een medische term die “abnormale ontwikkeling” betekent. Elleboogdysplasie is een aangeboren orthopedische aandoening die veroorzaakt wordt door afwijkingen in de botten waaruit de elleboog van de hond bestaat. Een hond wordt geboren met de genetische aanleg voor dysplasie; het is niet het gevolg van een verwonding of ongeluk. Meestal komt dyplasie voor in beide ellebogen, maar soms heeft een hond de aandoening in slechts één elleboog.
Naarmate de hond groeit en volwassen wordt, verergert de aandoening en leidt tot misvorming en zelfs degeneratie van het gewricht. Helaas is het zo dat hoe meer het gewricht na verloop van tijd degenereert, hoe pijnlijker het gewricht voor de hond kan zijn.
Symptomen van elleboogdysplasie bij honden
Symptomen van elleboogdysplasie kunnen al op de leeftijd van 4 maanden of later in de puppytijd verschijnen. Sommige honden vertonen geen tekenen van de aandoening totdat ze ouder of zelfs geriatrisch zijn. Over het algemeen geldt: hoe ernstiger de afwijking aan de elleboog, hoe eerder de symptomen verschijnen.
Symptomen
- Tekenen van pijn bij het buigen of strekken van de aangetaste gewrichten
- Intermitterende of aanhoudende kreupelheid die verergert door inspanning
- Moeite met opstaan vanuit een liggende positie
- Gezwollen ellebogen
- Tegenzin om te spelen of te wandelen
- Verminderd bewegingsbereik van één of beide ellebogen
- Ellebogen die in een vreemde hoek worden gehouden
- Krakende of knarsende geluiden van de elleboog wanneer de hond deze buigt of strekt
Over het algemeen lopen honden met elleboogdysplasie mank tijdens het lopen of draven – u zult vaak zien dat de kop van de hond op en neer gaat tijdens het lopen – maar het mank lopen verdwijnt als de hond rent. De pijn kan de hond onwillig maken om te spelen of zelfs om te gaan wandelen.
Een hond die lijdt aan elleboogdysplasie kan een duidelijke afname van de bewegingsvrijheid in het gewricht hebben en vertoont vaak tekenen van pijn of ongemak bij het strekken of buigen van de elleboog. Hij kan het aangetaste ledemaat van het lichaam weg houden en kan last hebben van intermitterende of aanhoudende kreupelheid die verergerd wordt door inspanning, maar die ook kan worden waargenomen als stijfheid wanneer hij voor het eerst opstaat na rust.1
Als ze geriatrisch zijn, komen plotselinge episodes van kreupelheid in het ledemaat vaak voor. Naarmate de aandoening voortschrijdt, kan er ook vochtophoping in het gewricht ontstaan en kan er een raspen van bot op bot zichtbaar zijn doordat het kraakbeen blijft afslijten.2
Oorzaken van elleboogdysplasie
Het ellebooggewricht bestaat uit drie botten: het spaakbeen, de ellepijp en het opperarmbeen. Vier afzonderlijke skeletaandoeningen met betrekking tot de elleboog kunnen leiden tot de algemene aandoening van elleboogdysplasie. Een of meer van deze aandoeningen kunnen tegelijkertijd aanwezig zijn.
- Ununited Anconeal Process: een groeischijf sluit niet goed, wat leidt tot een los stukje bot dat gewrichtsirritatie en degeneratie kan veroorzaken.
- Fragmented Coronoid Process: een stukje bot breekt af in het ellebooggewricht, waardoor de gewrichtsvoering geïrriteerd raakt en het kraakbeen afslijt
- Osteochondrosis Dissecans: een stuk kraakbeen komt los van het gewrichtsoppervlak, wat pijn en ontsteking veroorzaakt
- Elbow Incongruency: de structuur van het gewricht zelf is onvolmaakt, waardoor het kraakbeen sneller afslijt
Hoe stellen dierenartsen de diagnose elleboogdysplasie bij honden?
Als u vermoedt dat uw hond aan elleboogdysplasie lijdt, maak dan een afspraak met uw dierenarts. Uw dierenarts zal een anamnese afnemen, samen met een algemeen lichamelijk onderzoek en een diepgaand orthopedisch onderzoek, waaronder observaties van het looppatroon van uw hond en röntgenfoto’s (röntgenfoto’s).
Röntgenfoto’s helpen om het gewricht beter te visualiseren en kunnen open groeiplaten, afwijkingen in de bouw en eventuele botfragmenten die irritatie kunnen veroorzaken, aantonen. Als de röntgenfoto’s twijfelachtig zijn, kan uw dierenarts ze doorsturen naar een veterinair radioloog voor interpretatie. Veterinaire radiologen zijn gediplomeerd in het lezen van röntgenfoto’s en andere beelden zoals echografie, MRI en CT-scans. Deze specialisten zijn beter in staat om subtielere veranderingen in de gewrichtsruimte als gevolg van elleboogdysplasie te identificeren.
Soms zijn er meer geavanceerde tests nodig voor een definitieve diagnose. Dit kan een MRI-scan omvatten en/of het gebruik van een naald om een vloeistofmonster uit de gewrichtsruimte op te zuigen. De verkregen gewrichtsvloeistof kan dan getest worden op ontstekingen of infecties die de aandoening van uw hond verder kunnen compliceren.
Hoe Elleboogdysplasie bij honden te behandelen
De behandelingsmogelijkheden hangen af van de ernst van de aandoening van uw hond. Als de elleboogdysplasie mild is, kunnen conservatieve medische opties worden aangeboden. Lichte tot matige symptomen kunnen vaak worden behandeld met niet-steroïde ontstekingsremmende medicijnen. Gewrichtssupplementen zoals glucosamine/chondroïtine (bijv. Dasuquin, Cosequin, Vetri-Flex, Glycoflex) en supplementen met essentiële vetzuren kunnen ook helpen om het gewricht te smeren en ontstekingen te verminderen.3 Integratieve therapieën zoals koudetherapie met laser kunnen ook helpen om de pijn en ontsteking te verminderen.
Als de aandoening van uw hond ernstiger is, zijn er enkele chirurgische opties. De meest gebruikelijke methode is het gebruik van een vezeloptische scoop (artroscopie genoemd) om de gewrichtsruimte binnen te gaan en losse flappen of stukjes kraakbeen en/of bot te verwijderen. In zeldzamere gevallen kan een gediplomeerd chirurg kiezen voor een open gewricht in plaats van de artroscopische methode.
Na de operatie, of als uw hond een matig geval van dysplasie heeft, kan uw dierenarts u doorverwijzen naar een gecertificeerde hondenrevalidatiearts voor fysiotherapeutische activiteiten, zoals zwemmen, lopen op een onderwaterloopband en bewegingsoefeningen.
Gezonde lichaamsbeweging is van het grootste belang bij honden met elleboogdysplasie. Het lijkt misschien contra-intuïtief om een gewricht met artritis te trainen, maar de juiste hoeveelheid en het juiste soort beweging kan spieratrofie en gewichtstoename voorkomen. Geatrofieerde spieren en extra kilo’s kunnen artritis verergeren.4 Overleg met uw dierenarts welk soort lichaamsbeweging het beste is voor uw hond.
Prognose voor honden met elleboogdysplasie
De individuele prognose voor uw hond hangt af van zijn leeftijd, algemene gezondheid en de ernst van het gewricht. De meeste honden met elleboogdysplasie reageren echter goed op pijnstillende therapieën of noodzakelijke operaties en leiden een gezond en gelukkig leven.
Elleboogdysplasie bij honden voorkomen
Omdat het een erfelijke aandoening is, kan elleboogdysplasie meestal niet voorkomen worden, behalve door niet te fokken met honden die de afwijking hebben. Door vroegtijdige opsporing kunnen dierenartsen echter met de behandeling beginnen voordat de aandoening de levenskwaliteit van uw hond ernstig beïnvloedt.
10 Veel voorkomende gezondheidsproblemen bij honden
