Batterijen in alle soorten en maten zijn in veel alledaagse voorwerpen. We weten dat batterijen buiten het bereik van huisdieren moeten worden gehouden, maar hoe zit het met de afstandsbediening van de tv, mobiele telefoon, speelgoed of andere kleine kauwspullen waarvoor batterijen nodig zijn?
Batterijen bevatten zure of alkalische chemicaliën, zware metalen en de lithium (knoop) batterijen kunnen zelfs een elektrische stroom doorgeven om weefsel te beschadigen of doden. Lees meer over de soorten batterijen, hoe ze problemen veroorzaken en wat u moet doen als u vermoedt dat uw huisdier er een heeft gegeten.
Typen batterijen
Er zijn veel soorten batterijen op de markt. De meest gebruikte batterijen voor huishoudelijk gebruik zijn:
- Alkalische droge-celbatterijen – AAA, 9-volt, enz.
- Lithiumschijven – knoopcelbatterijen in horloges, gehoorapparaten en andere kleine elektronische apparaten
- Oplaadbare batterijen – Ni-CD
Waarom batterijen slecht zijn (om te eten)
Lithium disc batterijen: Bevat geen corrosieve verbindingen, maar de slokdarm wordt steeds alkalischer aan de kathodezijde en zuur aan de anodezijde wanneer de stroom door de batterij gaat. Dit resulteert in ernstige weefselschade. Eén 3-volt batterij kan ernstige slokdarmnecrose veroorzaken met slechts 15 contactmomenten.
Huishoudelijke alkalinebatterijen: Bevat kaliumhydroxide of natriumhydroxide. Indien geprikt en de verbindingen in contact komen met weefsel, treedt liquefactie necrose (celdood) op, resulterend in diep penetrerende ulcera.
De lithiumschijfbatterijen worden meestal via de ontlasting uitgescheiden. De alkalinebatterijen kunnen worden beschadigd door kauwen of door de werking van het maagzuur, wat resulteert in extra schade door het lekken van de batterijinhoud en vergiftiging door zware metalen (lood, zink, cadmium, kobalt, kwik). De batterij kan ook vast komen te zitten (vastzitten) in het maagdarmkanaal, waardoor een obstructie ontstaat.
Accidentele inslikken
Batterijen zijn een voorbeeld van dingen waarvan we dachten dat onze huisdieren niet zouden eten. Nogmaals, een hond die de afstandsbediening van de tv kauwt, een telefoonhoorn of een speelgoed dat op batterijen werkt, achtervolgt (en uiteindelijk opkauwt) is een veelvoorkomend verhaal. Daar komt nog bij dat veel batterijen zo klein zijn dat de inname niet meteen wordt opgemerkt.
Mogelijke klinische symptomen
- Roodheid of zweren in de mond, inclusief lippen, tong
- Verkleurde tanden (zwart of grijs)
- Regelmatig slikken, kwijlen
- Pijnlijke of opgezwollen buik
Het is belangrijk op te merken dat deze tekenen kunnen worden gezien bij vele soorten toxische blootstelling / ingestie, en een bezoek aan uw dierenarts is geboden als ieder van de bovenstaande tekens worden gezien.
Onmiddellijke behandeling voor het inslikken van batterijen
Dit is een situatie waarin braken zou moeten NIET worden geïnduceerd. Dit kan de corrosieve verwondingen verergeren. Bovendien kan braken, afhankelijk van de grootte van de batterij, obstructie van de slokdarm veroorzaken.
Geactiveerde kool mag ook niet worden gebruikt. Het zal de giftige componenten niet binden en de kans op braken vergroten.
De belangrijkste componenten van de therapie zijn het verdunnen van de bijtende materialen en het verwijderen van de batterijen uit het maagdarmkanaal.
Verdunning wordt bereikt door de mond en de blootgestelde huid overvloedig te spoelen en door elke 10 tot 15 minuten een beetje lauw water te geven via de mond.
Zodra de batterij door röntgenfoto’s is gelokaliseerd, wordt verwijdering via een endoscopie of een operatie uitgevoerd. Hoe sneller dit wordt bereikt, hoe beter de prognose voor het voorkomen van obstructie of absorptie van zware metalen.
Follow-up zorg
Zodra de batterijen zijn verwijderd, worden GI-beschermingsmiddelen en maagzuurremmers (famotidine, omeprazol, Sucralfaat) gebruikt om het maag-darmkanaal te helpen genezen. Bovendien kunnen antibiotica en niet-NSAID-analgetica noodzakelijk zijn.
Huisdieren moeten 12-24 uur van voedsel (NPO) worden gehouden om genezing mogelijk te maken. In ernstige gevallen kan het nodig zijn een voedingssonde te plaatsen om volledige genezing mogelijk te maken.
Let op: dit artikel is alleen voor informatieve doeleinden verstrekt. Als uw huisdier tekenen van ziekte vertoont, raadpleeg dan zo snel mogelijk een dierenarts.
Referentie: Bedankt aan Ahna Brutlag DVM DABVT en Justine A. Lee DVM DACVEC DABVT, auteurs van de Five-Minute Veterinary Consult: Small Animal Toxicology voor hulp bij dit artikel.
